با بچه ها بدغذا چطور باید رفتار کرد؟

به گزارش مجله بهسان، دوران کودکی یک دوره حیاتی از رشد و تکامل است که تغذیه نقش اساسی در مسیر سلامت و رفاه کودک دارد.

به گزارش خبرنگاران، در مطالعه ای که اخیراً در مجله Appetite منتشر شده است، محققان موضوع سخت گیری در غذا خوردن را به عنوان یک چالش رایج دوران کودکی و تأثیرات بالقوه درازمدت آن را آنالیز نموده اند. این عادات که اغلب به عنوان بدغذایی بچه ها شناخته می گردد شامل رفتارهایی مانند امتناع از خوردن غذاهای خاص، تنوع رژیم غذایی محدود و تردید در امتحان غذاهای ناآشنا است که معروف به نوهراسی غذایی است که فرد از مصرف غذاهای تازه اجتناب می نماید.

بدغذایی با عادات غذایی آهسته خوردن و ترکیبی منحصر به فرد از لذت کمتر از غذا خوردن و احساس سیری سریعتر معین می گردد. با توجه به اینکه رشد و دفاع ایمنی بچه ها به شدت به تغذیه کافی متکی است، بدخوردن می تواند موانعی ایجاد کند.

این رفتار می تواند منجر به مصرف ناهنجار گردد زیرا بچه ها میوه، سبزیجات، غلات کامل و پروتئین کمتری مصرف می نمایند. در عوض، رژیم غذایی آنها ممکن است تحت سلطه تنقلات باشد.

محققان تصمیم گرفتند پیامدهای چنین محدودیت های غذایی را آنالیز نمایند. آنان اظهار کردند: کمبود مواد معدنی و ویتامین ها یا یبوست ازجمله عوارض این محدودیت ها در مصرف غذاست.

جالب اینجاست که محققان دریافتند که با رشد بچه ها، این نوع غذاخوردن تغییر می نماید. این تحقیق نشان می دهد که بیش از یک چهارم بچه ها دو ساله را می توان بدغذا نامید اما این تعداد تا سن 6 سالگی 50 درصد کاهش می یابد با این حال، افرادی که در خصوص ترجیحات غذایی خود همچنان پایدار باقی می مانند به عنوان بدخوران همیشگی نامیده می شوند.

بعضی از بچه ها این رفتار را به طور موقت نشان می دهند، در حالی که بعضی دیگر ممکن است بعداً آن را ایجاد یا در طول زندگی آن را حفظ نمایند. مطالعات گذشته به تأثیرات درازمدت این نوع خوردن اشاره نموده است و ارتباط بین این رفتار اولیه دوران کودکی و رژیم غذایی نامناسب، کاهش وزن و کاهش رشد در سال های نوجوانی را نشان می دهد.

محققان اظهار کردند: نتایج نشان می دهد که الگوهای غذایی با نوع غذا خوردن در بچه ها خردسال مرتبط است. محققان بر اهمیت پرداختن به عادات بد غذایی در اسرع وقت و اصلاح آنها تاکید می نمایند زیرا با این کار می توانیم راه را برای تغذیه سالم در دوران کودکی و بزرگسالی هموار کنیم.

نکته مهم، این است که راهبردها نه تنها باید کودک را هدف قرار دهند بلکه باید الگوهای غذایی والدین را نیز در نظر بگیرند که می تواند به طور ناخواسته بر رفتار کودک تأثیر بگذارد. با تحقیقات بیشتر، امید به درک بهتر و رسیدگی به این موضوع گسترده وجود دارد.