(عکس) دلنوشته احساسی سروش صحت برای عادل فردوسی پور - مجله بهسان

یادداشت سروش صحت درباره عادل فردوسی پور را می خوانید:

از کی بپرسم؟ آقای شماره سه

ستاره سابق فوتبال برزیل که با تیم این کشور سه بار به قهرمانی جهان رسید. وی در دوران بازیگری خود در 1324 ملاقات مجموعا 1282 گل به ثمر رساند.

این سوالی است که آقای منوچهر نوذری در سال 1372 در مسابقه هفته از شرکت نماینده شماره سه می پرسد. آقای شماره سه جواب می دهد:

ادسون آرانتس دوناسیمنتو، پله

آقای نوذری می گوید:

چی آقا؟

شماره سه می گوید:

پله، اسم اصلی اش ادسون آرانتس دوناسیمنتو بوده

آقای نوذری می پرسد:

شما خودت هم فوتبال دوست داری؟

پسر جوان جواب می دهد:

بله

آقای نوذری می گوید:

شبیه پله هم هستی

پسر جوان می گوید:

اون قدر دیگه سیاه نیستم.

بعد آقای نوذری می رود که از نفر بعدی سوال بپرسد، ولی دوباره برمی گردد و به پسر شماره سه نگاه می نماید... جوان سیه چرده شماره سه عادل فردوسی پور است...

چند سال بعد یک شب رفته بودم سوپرمارکتی در بلوار دریا خرید کنم. موقع خرید کردن صاحب سوپرمارکت گفت:

عادل هم زیاد میاد اینجا.

پرسیدم:

عادل کیه؟

مرد گفت:

فردوسی پور

و بعد گفت:

خیلی آدم خوبیه.

حدود یک ماه بعد در همان سوپرمارکت برای اولین بار عادل را دیدم. گرم و گیرا سلام و علیک کردیم و ماست و پنیر در دست بیرون فروشگاه چند دقیقه ای گپ زدیم و شماره رد و بدل کردیم. قد عادل از چیزی که فکر می کردم بلندتر بود و لباسش از چیزی که فکر می کردم ساده تر بود. انگار که سال های سال است همدیگر را می شناسیم؛ صمیمی بود و راحت می خندید و راحت تعجب می کرد و همان شب احساس کردم سال هاست همدیگر را می شناسیم.

آن شب مهمان داشتیم. مهمان ها که آمدند، حرف توی حرف آمد و گفتم امروز عادل را دیده ام. همه عادل را می شناختند. از بچه های کم سن و سال تا مادربزرگم که فوتبالی نبود و اگر هم تلویزیون نگاه می کرد، فوتبال و برنامه نود را نگاه نمی کرد. همه هم عادل را می شناختند، هم دوستش داشتند.

تا به حال کسی را دیده اید که عادل را دوست نداشته باشد؟

یک بار پسرعمویم گفت:

دقت کردی حتی اون هایی که عادل را دوست ندارند هم دوستش دارند؟

و من دقت کردم و دیدم که راست می گوید. از مادربزگم که یک جور عجیبی انگار همه چیز را می دانست، پرسیدم:

شما که فوتبال نگاه نمی کنید، چرا عادل فردوسی پور را می شناسید؟

گفت:

دوستش دارم

پرسیدم:

نمی دونستم فوتبال دوست دارید.

گفت:

فوتبال دوست ندارم، فردوسی پور را دوست دارم.

پرسیدم:

چرا؟

مادربزرگم گفت:،

چون خود خود خودشه.

گفتم:

مگه بقیه خودشون نیستند؟

مادربزرگم گفت:

معلومه که نه، کم پیش میاد کسی خودش باشه.

بعد گفت:

سخت ترین کار اینه که آدم خودش باشه، از اون سخت تر اینه که آدم خود خودش باشه، بعد اگه بتونی خود خود خودت باشی دیگه سخت ترین کار جهان را کردی. هم سخت ترین هم مهم ترین.

به خودم فکر کردم که ببینم آیا من خودم هستم و دیدم که نیستم. همواره سعی نموده ام خودم را بهتر از چیزی که هستم نشان بدهم، مثل برخی ها که وقتی دوربین عکاسی را جلو صورتشان می بینند، حتی اگر ناراحت باشند لبخند می زنند یا ژستی می گیرند که زیباتر به نظر برسند.

مادربزرگم درست می گفت؛ عادل موقع حرف زدن، موقع نگاه کردن، موقع خندیدن، موقع تعجب کردن خودش بود. باسواد بود و سوادش را به رخ نمی کشید، ولی وقتی پیش می آمد و درباره چیزی اظ ها ر نظر می کرد از دامنه اطلاعاتش تعجب می کردی، مثل وقتی که در برنامه مسابقه هفته در پاسخ به سوالی که جوابش اسم پله بود، خیلی راحت گفت:

ادسون آرانتس دوناسیمنتو، پله.

فردوسی پور تندتند حرف می زند، گاهی ته کلماتی را که ادا می نماید می خورد، جانانه می خندد، با ابرو های بالاانداخته تعجب می نماید، بر سر چیزی که فکر می نماید درست است پافشاری می نماید، عصبانی نمی گردد، بی احترامی نمی نماید و قضاوت را به عهده مردم می گذارد. فردوسی پور پز نمی دهد؛ اینکه در دانشگاه صنعتی شریف درس خوانده و زبان انگلیسی اش خوب است و توانسته سطح گزارش تلویزیونی را بالا ببرد و سال ها پر مخاطب ترین برنامه تلویزیون را ساخته، برایش اهمیت زیادی ندارد. فردوسی پور فقط خود خود خودش بوده و کاری را که دوست داشته نموده است.

می گویند همه در جوانی می خواهند جهان را به جای بهتری تبدیل نمایند، ولی به مرور می فهمند راه بهتر کردن جهان، بهتر کردن خودشان است. فردوسی پور با خود خود خودش بودن، جهان را به جای بهتری تبدیل نموده است.